Verboden woorden

Bij verboden woorden denken we meestal aan vloek of scheldwoorden. Dat zijn in dit geval niet de woorden die ik bedoel. Wanneer je als mens met goede ogen communiceert met een blind of slechtziend persoon zijn er woorden die niet zo handig zijn om te gebruiken. Gewoon, omdat het vervolg op dat woord meestal iets visueels of een handeling is. 

Laat me het u uitleggen….

Ik stel u de volgende vraag: “Kunt u mij vertellen of de achterdeur open is? “ 

U antwoordde mij “Nou, die deur daar is dicht maar die deur daar is wel open” 

“Oké”, zeg ik, “ik heb eerlijk gezegd geen enkel idee…. Deed u ook nog iets met uw armen of zo?”  Ja, u bleek de woorden die en daar te bekrachtigen met uw armen. Ik heb daar werkelijk helemaal niets van waargenomen. 

Omdat u als manager ook af en toe wat bijscholing kan gebruiken besloot ik u op de Domie manier te spiegelen en u te laten nadenken over de situatie.

“U werkt toch hier op het terrein van het expertisecentrum? U staat toch in contact met de cliënten waar u indirect zorg voor draagt?” Een voorzichtige “ja” van uw kant. 

“U weet toch dat de woorden die daar deze en dat, woorden zijn waar iets visueels op volgt wat de doelgroep over het algemeen niet kan waarnemen?” Weer een voorzichtige “ja” van uw kant. 

“Ik loop hier door de zaal met mijn taststok en mijn geleidehond. Zou ik dan net als de overige aanwezigen ook wel eens cliënt kunnen zijn?” U was een moment stil. Langzaam kwamen we aan bij een kostbaar leermoment op deze avond. 

Even zelf naar de achterdeur lopen om te voelen of deze nog open zou zijn was wellicht iets sneller geweest maar goed, nu had u in ieder geval een leerzame ervaring op zak. 

“Kunt u mij vertellen of de achterdeur open is?”  “Nee Domie de achterdeur is dicht, maar als je het prettig vindt loop ik wel even mee naar de voordeur en help je verder als je nog vragen hebt.” 

Mijn humeur klaarde bij dit antwoord op, als sneeuw voor de zon. En u sloot de avond af met een mooi leer momentje dat taal iets is wat heel onnadenkend automatisch gaat. Maar dat onder uw werktijd met ‘de doelgroep’ zwaaiend en met visuele taal, deuren aanwijzen redelijk zinloos is. 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Inclusie in de praktijk

Wij waren al eens eerder aan elkaar voorgesteld. Toen u mij deze keer ontmoette, herkende u mij meteen. Omdat u mijn collega’s, die ook meededen aan de bijeenkomst, niet kende besloten we een voorstelrondje te doen. Altijd fijn om te weten in welke context mensen deelnemen aan een overleg. Mijn collega’s hadden zelf geen beperking maar waren allen ervaringsdeskundig op het thema van de bijeenkomst. Uzelf vertelde slechthorend te zijn. 

Als projectleider kwam u ons bijpraten. Dit deed u zoals het een goede projectleider betaamt met veel enthousiasme. Met mijn piep kleine beetje restvisus nam ik af en toe waar dat u in uw enthousiasme erg bewegelijk was. Uw verhaal sprak boekdelen, uw bewegelijkheid was voor mij bijzaak. 

Ineens bedacht u hardop dat, wat u uitbeeldde met uw lichaam, ik helemaal niet kon zien. U wilde uitermate inclusief zijn dus besloot u speciaal voor mij uit te leggen wat ik niet zag. 

“Oh sorry, ik besef me dat jij helemaal niet kan zien wat ik uitbeeld met mijn handen.” 

“Klopt, dacht ik…. Dat is attent!” 

“Nou,” gaat u verder, “Ik vertel dit en doe zo.” Weer neem ik alleen bewegelijkheid waar maar wat u precies doet…. Geen idee…. 

U gaat verder met uw verhaal en u wil graag nog even verbaal benadrukken hoe grote voorstander u van inclusie bent. “Inclusie is verder denken dan dat wat je zelf gewoon vindt”, vertelt u. Ik schrijf hem meteen maar even mee in mijn aantekeningen. Deze zin kan ik vast nog eens ergens toepassen.  Direct erna voelt u de behoefte weer opkomen om speciaal voor mij uw handgebaren te benoemen. “Even voor jou Domie, ik doe dus weer zo….. (en u wappert wat buiten mijn gezichtsveld). Dan besluit ik u toch even te onderbreken en u te vragen wat u met het woordje ‘zo’ bedoelt. ‘Zo’ heb ik namelijk nog steeds geen flauw idee wat u precies uitbeeldt. Als u verbaal uitlegt wat u uitbeeldt met uw handen vallen bij mij ook de kwartjes. Tja, inclusie is verder denken dat dat wat je zelf gewoon vindt. U bracht het direct prachtig in de praktijk. Uw gebaren verbaal ondertitelen is niet iets wat u dagelijks doet en dus is het voor u niet zo ‘gewoon’. 

Wat fijn dat we beide vandaag van elkaar hebben kunnen leren. Ik inhoudelijk van uw verhaal en u heeft van mij iets over inclusie geleerd wat voor u niet zo ‘gewoon’  was.

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Aanduw hond

Het uitlaten van een hond hoort er ook bij als je een blindengeleidehond hebt. Deze keer liep ik met Nike aan de riem. Lekker keuvelend liep hij slenterend achter mij aan. Zijn tuig bungelde over mijn schouder. Zijn neus dicht bij de grond om zoveel mogelijk lekkere geurtjes uit het grasrandje op te pikken. 

U sprak mij aan. U liep al een tijd achter mij vertelde u en u genoot van de gehoorzaamheid van mijn knappe hond. Het ontroerde u en het haalde bij uzelf herinneringen naar boven. 

Zelf had u een groot deel van uw volwassen leven retrievers gehad. Vier golden retrievers en 3 labradors. U was met alle honden wel naar school geweest maar geen van de honden had het talent om ook maar 1 commando te onthouden.  ”Maar die van u is zo knap” zei u. “Tja “ zei ik “ Maar mijn hond heeft iets meer gedaan dan een gehoorzaamheid cursus, hij heeft een langdurige intensieve training achter de rug.”  Dat verschil was u gelukkig wel heel duidelijk. 

“Weet u wat ik nu zo knap vind aan uw hond?” “Meestal zie je deze honden naast of iets voor de baas uit lopen. Maar die van u loopt achter u. U heeft een blindengeleide aanduw hond! Dat heb ik werkelijk nog nooit gezien! Is dat een specialisatie in de opleiding?” 

Ik haalde adem…”euhh…”  

U liet mij niet uitpraten en ging door met uw visie op de situatie. 

“Zo knap hoe uw hond dat dat en u heeft hem al die tijd dat ik achter u liep helemaal geen commando gegeven. Hij weet gewoon wat hij doen moet. Hij waar u heen moet als u hier op dit pad loopt. Zo knap! Zo knap!” 

Nog een poging…”euh maar…..”

Weer ging u door. U was duidelijk goed op dreef. 

“Maar hoe doet u dat als hij uitgelaten wordt en hij even mag plassen en snuffelen?”

“Aaah wacht ik zie het al, daar heeft u natuurlijk dat ding voor wat om uw schouders hangt. Dat kan u dan vasthouden zodat u weet waar uw hond snuffelt, poept en plast. Wel zo makkelijk als u het moet opruimen.”

Nog voor ik uw gedachten kon onderbreken beëindigde u zelf het gesprek. U moest nodig door maar had in ieder geval thuis iets te vertellen. U had voor het eerst een blindengeleide aanduwhond gezien en hij deed het echt zo knap. Zelfs zonder commando’s! 

Tja en mij kostte het vrij weinig moeite om te begrijpen waarom het u nooit is gelukt om uw eigen honden op te voeden. In ieder geval heeft u op mij een onvergetelijke indruk achter gelaten. 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Dokter Smit

”Papa, die mevrouw heeft een stok, een hond en toch een bril op. Hoe kan die mevrouw dan toch blind zijn? “

Ik had wel even tijd voor een stukje voorlichting en besloot de vader in kwestie even te assisteren met zijn antwoord. Op mijn route die ik vervolgde door het bos kwam ik verschillende mensen tegen die op het moment van mijn voorlichting naar mij en mijn verhaal hadden staan luisteren. 

“Kent u dokter Smit mevrouw?”  Ik keek u verbaast aan. Ik wist inmiddels dat er mensen naar mijn verhaal hadden staan luisteren maar dit was wel een hele rechtstreekse vraag. ”Ik neem aan dat dit de naam van een oogarts is?” 

“Ja, zei u, maar heeft u zich nooit in dokters verdiept? “ 

Ik voelde een soort van twee ogen voor de prijs van 1 opkomen, of alleen deze week nog de snelste weg naar genezing maar daarna staat u gewoon weer onder aan de wachtlijst. 

“Nee, dokter Smit ken ik niet….”  Maar direct had ik spijt van deze reactie.

“Mevrouw, u bent helemaal niet visueel gehandicapt, u denkt dat u dat bent maar dat is helemaal niet zo. Zo lang u in uw eigen beperking gelooft is deze er ook. U bent helemaal niet blind, u kunt gewoon zien. Het enige wat u moet doen is zich eens verdiepen in artsen. Dokter Smit laat alle blinden zien dat zij helemaal niet blind zijn maar dat ze denken dat ze blind zijn en ze dus gewoon alles kunnen zien. “

Oowkee hier heb ik geen tijd voor. Hoe ga ik dit tactisch vertellen…. oh mijn hemel, u bent op dreef…..ik mag wel wat beter trainen op mijn goede exit smoezen…..

 “Al die blinden in Nederland maken maar gebruik van hulpmiddelen en van behandelaars die ze leren om met die hulpmiddelen te leven. Daarom is de zorgverzekering zo duur. Als iedereen zich nou eens zou verdiepen in dokter Smit dan zouden er geen visueel gehandicapten hoeven zijn….” 

Adem in….. adem uit…..adem in….. adem uit…..

“Bent u zo geboren?”

Ah een normale vraag……..

“Ja ik ben geboren met kapotte oogzenuwen, daarnaast worden mijn oogzenuwen door een andere oorzaak doodgedrukt.” 

U deed nog 1 poging mij te overtuigen toch naar dokter Smit te moeten.

“Dokter Smit doet ook aan plastische chirurgie. Dan neemt u gewoon nieuwe oogzenuwen. Probleem toch opgelost.” 

Ik kon mij niet langer inhouden en reageerde inmiddels iets geïrriteerd.

“Mevrouw ik ben ermee geboren en ik ga er ook mee dood. Daar kan dokter Smit niets aan veranderen. Als u problemen heeft met het zien van  mensen met een visuele beperking in deze maatschappij dan moet u misschien wat aan uw ogen laten doen. Ik weet nog wel een goede dokter…. Dokter Smit!” 

Goede middag! 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

lief(des)briefje

Vele dagen per jaar ga ik ’s morgens eerder de deur uit dan hij en kom ik thuis voordat hij thuis komt uit zijn werk.  Al deze dagen ligt er een lief briefje voor me klaar, al 17 jaar lang. Iedere dag een nieuw briefje met altijd dezelfde boodschap , iedere dag weer in andere bewoordingen. 

Ander half jaar geleden ben ik gestart bij Bartiméus met een persoonlijk revalidatie traject. Het leven, vertrouwend op mijn visus lukte niet meer. Ik leer steeds meer te vertrouwen op de ondersteuning van spraak beschikbaar op allerhande apparaten zoals de pc, de telefoon, de postscanner, het horloge, de weegschaal enzovoorts. 

Ik kwam in een zoektocht hoe ik mijn eigen aantekeningen moest gaan maken tijdens een telefoongesprek Naast de spraak ondersteuning leerde ik ook braille en het schrijven van braille. Het lezen en schrijven vanaf papier is op deze manier opnieuw toegankelijk gemaakt. 

Ik kom thuis uit het bos. Hij is al naar zijn werk. . Op tafel ligt een briefje. Soms is de tekst alleen met pen, soms zijn de letters overgetrokken met een stift. Mijn ogen proberen te zoeken wat er staat. Met pen geschreven briefjes bakken mijn ogen niets meer van. Met stift vallen de letters nog wel op maar mijn ogen kost het moeite om de lijnen te volgen en er vervolgens letters van te maken. Plus het kost veel energie. 

Na twee woorden geef ik het op en leg het briefje glimlachend terug op tafel. Het maakt geen bal uit wat er staat. Ik kan het niet meer lezen maar ik weet wat er staat. . Iedere dag wenst de tekst op het briefje mij een fijne dag, een dag met liefde,, een hart, een kus en een “ik kijk uit naar jou straks bij thuiskomst.”

Nog één keer pak ik het briefje op en mijn gedachten dwalen af. Moet ik hem vragen om een toegankelijke versie? Liefde in de vorm van woorden, kusjes en hartjes zijn toch niet te vangen in braille of de spraak van een apparaat? 

Ik haal het briefje van de blocnote, vouw het op en stop het in mijn broekzak. 

Mijn lieve man, schrijft lieve briefjes met pen op een blocnote en legt ze op tafel. Het is liefde die de briefjes leesbaar maakt.

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Even geduld

Het was een stormachtige vroege ochtend. Ik loop niet weg voor een beetje wind, eerlijk gezegd vind ik het best wel heel erg lekker. De harde koude wind dringt door mijn kleding heen en koelt mijn veel te warme lijf. Mijn dag begon zoals alle andere dagen met Nike los in het bos. Heerlijk met het geloei van de wind door de bomen. 

Uw hond liep een stuk vooruit in de hoop dat mijn jaszak vandaag voor het eerst in jaren open ging en ik Nike zijn ontbijt wilde delen. “Helaas” zei ik en gaf uw hond een aai over haar bol. “ Ooohh , zei u, dit heb ik je altijd al eens willen vertellen!. Wat fijn dat ik je nu eens rustig tref. “ Ik keek u verbaast aan, wist even niet waar het om ging maar ik ben altijd in voor een luisterend oor of een babbeltje. . 

“Ik vind je echt zo ’n dapper mens. Je ziet zo weinig en toch beweeg je je door het bos. . Ik gun je je zo om al het moois van de wereld te zien. “ “Ach wat lief van u “, zei ik vertederend. “Om mooie dingen te beleven hoef je niet persé goed te kunnen zien hoor, het is maar hoe je erin staat.  Ik geniet net zoals u.” 

U vond het nodig om mij nog even langer te bemoedigen. “Ik draag je elke dag op aan God hoor. Door iedere dag meerdere keren voor je te bidden kom je vooraan in de wachtrij bij de poort van Gods rijk. Hij zal je helpen als je aan de beurt bent. Eénmaal in de hemel zal je weer goed kunnen zien.” 

Even    wist ik niet goed wat ik met de situatie aan moest. Deze wenteling had ik niet aan zien komen en ik ben dan wel gelovig opgevoed, ik ben niet zo bedreven in dit soort gesprekken om 7.30 uur in de ochtend. 

“Ooh ik bid ook voor Trump hoor”, ging u verder met uw betoog. “Ik hoop zo dat God Trump geneest zodat hij over 4 jaar weer gekozen kan worden. Nu was Trump te ziek maar met hulp van God komt het goed. Dat weet ik zeker!” 

Ik voelde me steeds ongemakkelijker in deze conversatie.  Om mij heen hoorde ik 2 keer heel diep gekraak en een hele zware plof. Lieve help met je stoere ideeën om met storm lekker het bos in te gaan! Ik zie die takken helemaal niet aan komen!  “Als God me nu al wil halen om mij te genezen van mijn blindheid is hij wel 50 jaar te vroeg.”  “Zou u wat voor mij willen doen” vroeg ik? “Zou u voor wat vertraging willen vragen in de wachtrij van God? Dan zorg ik dat ik veilig en wel het bos uit kan en nog minstens 50 jaar kan genieten van het leven.” 

Of u mijn hint begreep weet ik niet maar onze wegen scheidden wel. Ik kon op tijd het bos uit. Mijn leven is gelukkig weer verlengd. 

Sorry God, nog even geduld! 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Schaamteloze senioren

Het is alweer een tijdje geleden. Ik ontmoette u op een ochtend in het bos. U liep daar in een groep je van een aantal senioren dames met nordic walking stokken. . U zag mij en zette de hele groep dames stil. Kennelijk een stuk overeenkomstige herkenbaarheid omdat ik ook met stok liep. Echter had ik maar 1 stok en liep ik de blind walk en niet de nordic walk. 

Verwonderd keek u mij aan. “Bent u blind?”  Voor het gemak antwoord ik tegenwoordig steeds vaker maar bevestigend. Ik zie dusdanig weinig dat het lastig is om uit te leggen aan anderen. 

U stapte van achteruit de groep naar voren. U had een vraag. Uw sport maatjes kennen u en zullen u niet uitlachen. Ze zullen u steunen door dik en dun. U haalde adem……. “Werkt uw hond nu voor u?” Ik keek in het rond. Ik hoorde Nike niet. Geen idee waar hij was. “Hij staat daar 30 meter achter u in de bosjes mevrouw.”  Mij leek de situatie nogal duidelijk dus ik besloot het af te maken met een grapje. “ Ja mijn hond is keihard aan het werk, hij verzamelt het avond eten voor mij.” U begon allen heel hard te lachen,  en jawel hoor, zonder dat ik zelf wat hoefde te doen konden team genoten u uitleggen dat mijn hond zijn uniform niet aan had en dus vrij had. 

De sfeer zat er goed in. Bij alle dames borrelden de vragen als koolzuur naar boven. Domme vragen bestaan niet had u van mij gehoord. Wel dan zullen we nog wel eens zien! 

“Hoe weet u hoe laat het is als het bewolkt is of nacht en u de stand van de zon niet kunt zien?” 

“Nou dan spreekt mijn horloge gewoon de tijd uit” zei ik. 

“Kan uw hond praten?” 

Heel even keek ik u vragend aan. Bedoelt u dit letterlijk als echt praten? “Nou ja u geeft toch commando’s? Geeft uw hond u dan geen aanwijzingen?” 

Ik hoopte dat u het iets minder letterlijk bedoelde dan dat u zei en vertelde u over de lichaamstaal communicatie die mijn hond en ik er op na houden. “ Maar mocht mijn hond mij nou een mop gaan vertellen in verstaanbare woorden dan bent u de eerste die het hoort hoor” zei ik lachend. 

“Ik heb ook nog een vraag” zei de laatste vrouw uit het groepje voordat de leider in de groep toch weer door wilde lopen. Nou vooruit, nog ééntje dan….

“Kunt u auto rijden, of rijdt uw hond en zit u als bijrijder naast uw hond?”  De hele groep keek lachend om, maar nee u bedoelde uw vraag echt heel serieus! 

“Nee”, zei ik lachend. Mijn hond en ik hebben beide niet het talent om auto te kunnen mogen rijden meegekregen. Wij hebben elkaar, onze benenwagen, het OV en af en toe een taxi.” 

Het vragenvuur zat erop. Alle partijen moesten door. Onvergetelijk, deze 4 senioren die schaamteloos en serieus alles durfden te vragen. Ik heb me hier nog lang over verbaast maar kan niet ontkennen dat ook ik hierdoor een topochtend had! 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Een nieuwe wereld

In dit jaar van thuis werken en veel minder werk gericht aan mijn hond kunnen bieden maakte ik wekelijks een corona rondje met Nike mijn geleidehond. We lopen stukken die we anders met de bus gedaan zouden hebben en nemen een ritje trein van maximaal 5 minuten. 

Mijn terugweg bestond uit het nemen van de bus naar het bos. Het is een busverbinding waar midden op de dag maar weinig mensen gebruik van maken. Grote kans dus dat ik alleen zou zitten, lekker veilig! 

Ik stapte in en zocht mijn plek direct bij de achterdeur. Zoals ik al dacht gleden de haltes voorbij zonder dat er andere mensen instapten. De chauffeur had inmiddels wel zin in een praatje. Zoveel passagiers zag hij tenslotte ook niet meer tijdens zijn dienst. 

“Hee! Ben jij je begeleider verloren onderweg????”  Heel even wachtte ik, toen begreep ik dat u het tegen mij had. “Ik ben mijn begeleider verloren onderweg meneer. En toen kwam ik op mijn reis deze hond tegen en dacht ik….. das toevallig, dat is een blindengeleidehond, die neem ik mee….“ Ergens merkte u dat u wel in de maling genomen werd door mij maar uw hersenen hadden nog een beetje last van stereotype denken en u kon niet zo snel schakelen. U ging er liever nog even serieus op in. “ Nee maar luister….. alle gehandicapten reizen toch altijd met een begeleider? Dat hoort toch zoals je gehandicapt bent, ongeacht welke handicap je hebt?”

Even luisterde ik naar de halte omroep. Deze bepaalde immers hoeveel tijd ik kon steken in mijn reactie.    Het werd een geduldig praatje over diverse handicaps en blinden/slechtzienden in het bijzonder, een praatje over vaardigheden en zelfstandigheid, een praatje over assistentie honden en de blindengeleidehond in het bijzonder. . . U vond het allemaal beren interessant. U had wel vaker honden in de bus gehad op andere lijnen. Een persoon in een rolstoel was nog nooit voorgekomen in uw carrière als buschauffeur. 

U vroeg waar ik eruit moest. “Wandelbos Groenendaal meneer.”  Omdat we er al bijna waren drukte ik op het knopje.  Verrast en verbaast reageerde u “hè, hoe heeft u dat nou gedaan? Ik heb uw hond helemaal niet op zien springen naar het knopje?” “Ik heb zelf op het knopje gedrukt meneer.”  De deur ging open en Nike loodst mij door de deur naar buiten. . “Heel fascinerend dit! Heel fascinerend, riep u mij achterna!” 

Vandaag zag u heel bewust voor het eerst een gehandicapte, zonder begeleider maar met een hond die visueel gehandicapte kon ook nog eens ‘zelf’ op het knopje kon drukken.  Er ging een wereld voor u open!

Daar neemt u vast vanavond een flinke borrel op. 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Passeren voor Dummies

“Goedemiddag! “ “Ik ga u passeren. Ik kom van achteren en passeer u op links.” 

U stond even stil. “Wat deed u dat netjes, heeft u ervaring vroeg u? “

“We zijn lotgenoten, ik nam uw gele hesje nog wel waar en ik hoorde uw rolstok. Zelf loop ik met een geleidehond, vandaar dat u bij mij geen stok hoort. “ Na een kort babbeltje sloeg ik rechtsaf richting de wandelplas en u vervolgde rollend met uw stok uw weg naar huis. 

Dit praatje met u deed mijzelf ook beseffen dat het passeren in de praktijk meestal niet op deze manier gaat.

In het bos valt het mij op dat u steeds vaker uw hond bij u roept en regelmatig doet u de hond even aan de riem tijdens het passeren zodat ik niet schrik van een loslopende hond. Een vriendelijke goedemorgen en uw hond krijgt weer vrij om te gaan waar deze wil. Een uitstekende manier dacht ik zo. 

Op straat bent u veel creatiever. Immers op straat hebben we samen veel minder ruimte en kunt u onmogelijk veilig met een boog passeren, iets wat in het bos makkelijker gaat. Op straat worden uw hersenen kennelijk voor een uitdaging gesteld hoe een visueel gehandicapte te passeren en verzint u de wildste geluiden om mij te laten horen dat u er aan komt. Een flinke opgewekte hoestbui is in coronatijd niet handig maar zeer effectief. Van schrik sprong ik op zij zodat u kon passeren. De hoestbui was zo overtuigend dat ik mij bezorgd hardop afvroeg of alles verder wel goed met u ging. “Ja hoor, was het lachende antwoord, ik heb je gepasseerd.”

Een andere toon die mij de stuipen op het lijf joeg terwijl ik op de stoep liep bleek niet van uw fiets afkomstig te zijn maar voor de passeer gelegenheid had u uw fietsbelringtoon even hard aan gezet. Ook deze had zichtbaar effect. Ik sprong opzij en gaf u een aantal boze kreten mee die ik hier niet zal herhalen. 

Tot slot hoorde ik vandaag nog een effectieve maar binnen het creatieve geluidspectrum wel de meest onschuldige. Ik stak de weg over en u had mij al gezien. U liep met uw kinderwagen op de stoep en schatte in dat wij elkaar op exact dezelfde plek bij de stoeprand zouden tegenkomen. Ik met hond en u met wagen betekende dat 1 van ons beiden even moest halthouden. Terwijl ik overstak en tussen de geparkeerde auto’s op weg was naar de stoep hoorde ik het hoge piepende geluid van een parkeer sensor/achteruitrij camera. Verschrikt keek ik even opzij naar de geparkeerde auto’s echter hoorde ik geen brommende motor. Tot ik uit uw mond hoorde “sorry dat was ik, ik zag u al aankomen en samen passen wij niet op de stoep door mijn kinderwagen dus ik kom a eerst even voorlangs.” 

Het geluid voeg ik toe aan mijn opmerkelijke menselijke geluiden bibliotheek. De boodschap was er 1 met een gouden randje. 

Geplaatst in Geen categorie | Een reactie plaatsen

Loos alarm

Weet u het nog, een jaar of 5 geleden werd ik toch bijna gearresteerd in het van Gogh museum omdat ik met mijn gloednieuwe loep de kaartjes las naast de schilderijen. De security was door de kassamedewerker niet goed ingelicht en dacht dat ik criminele zaken aan het uitvoeren was . Beetje dom wel, midden op de dag in een museum vol andere bezoekers. De security kon niet anders dan mij bestormen met de woorden dat ik was gearresteerd, waarna ze ontdekten dat het slechts een elektronische handloep was. 

In al die jaren is er maar weinig veranderd. Mijn ogen zijn wel slechter, mijn handloep voldoet niet meer aan mijn behoeften. Dus vroeg ik een nieuw leeshulpmiddel aan. Dit keer werd het een Orcam. Een camera die tekst kan scannen en voorlezen.  Het zorgt ervoor dat ik niet alleen thuis maar ook buitens huis zelfstandig dat kan lezen wat ik graag wil lezen. De Orcam kwam binnen en ik installeerde deze in de trein. Op Utrecht centraal besloot ik wat te drinken te willen kopen en wat lekkers erbij voor onderweg.  Op dus naar de Albert Heijn. Met Nike aan mijn linkerhand en de Orcam aan mijn bril liep ik naar de koeling met de smoothies. Kleuren kan ik nog zien maar ja…. rood kunnen aardbeien zijn, kersen, , bessen grapefruit of watermeloen. Dat bewijst maar weer dat niet alle rood hetzelfde is. 

Ik richtte de Orcam via mijn bril op het flesje . Een fractie van een seconden later hoorde ik ineens twee stemmen door elkaar heen. “ Mevrouw, strawberry, stop, Pine Apple, daarmee,  limoen” Wat bent u aan het doen?!”  

De eerste seconde snapte mijn hoofd er helemaal niets van . Er kunnen geen twee stemmen uit dat apparaatje komen…. Engels en Nederlands door elkaar, heb ik wel goed gericht met scannen, heeft hij tegelijk iets anders gelezen…???… Oh wacht er staat iemand naast me… dat had ik nou weer niet gezien…

U stond naast mij met een knal geel hesje aan en een apparaat in uw handen. Het zag er niet bepaald klantvriendelijk uit. U herhaalde uw vraag “Wat bent u aan echt doen?”   Ad rem antwoord geven dat ik dit flesje net zou willen stelen als blinde vrouw kwam niet geheel geloofwaardig over nu er al zeker en minuut verstreken was. Dus ik besloot de waarheid te vertellen en u te laten zien hoe de Orcam werkte.  “Bedankt voor uw aanwezigheid maar ik heb uw hulp dus juist niet nodig “ zei ik u vriendelijk. 

Opgelucht haalde u adem en u kondigde vriendelijk aan dat ik verder kon gaan met boodschappen doen. Heel even keek ik achterom en zag ineens 2 medewerkers verdekt opgesteld achter mij staan. Lachend en met opgeheven hoofd vervolgde ik mijn weg. Ik…. crimineel…..tssss…. dat is nou nog nooit in me opgekomen! 

In het volgende pad belandde ik midden in een briefing van de winkelmedewerkers en een man die kennelijk bedrijfsleider was.  “ Nou het bleek een camera te zijn waarmee die mevrouw zelf kon lezen wat er op het flesje stond. Meer dan lezen kon dat ding niet zei mevrouw.” “Pardon heren, zei ik lachend…” Ik wil er even bij, ik zoek een zakje drop en volgens mij staat u daar precies voor.  Nee dank u ik hoef geen hulp . 

Fijn dat ik heb kunnen bijdragen aan een zinvol leermoment. Al was het ook nu weer loos alarm. 

Geplaatst in Geen categorie | 1 reactie