Een nieuwe wereld

In dit jaar van thuis werken en veel minder werk gericht aan mijn hond kunnen bieden maakte ik wekelijks een corona rondje met Nike mijn geleidehond. We lopen stukken die we anders met de bus gedaan zouden hebben en nemen een ritje trein van maximaal 5 minuten. 

Mijn terugweg bestond uit het nemen van de bus naar het bos. Het is een busverbinding waar midden op de dag maar weinig mensen gebruik van maken. Grote kans dus dat ik alleen zou zitten, lekker veilig! 

Ik stapte in en zocht mijn plek direct bij de achterdeur. Zoals ik al dacht gleden de haltes voorbij zonder dat er andere mensen instapten. De chauffeur had inmiddels wel zin in een praatje. Zoveel passagiers zag hij tenslotte ook niet meer tijdens zijn dienst. 

“Hee! Ben jij je begeleider verloren onderweg????”  Heel even wachtte ik, toen begreep ik dat u het tegen mij had. “Ik ben mijn begeleider verloren onderweg meneer. En toen kwam ik op mijn reis deze hond tegen en dacht ik….. das toevallig, dat is een blindengeleidehond, die neem ik mee….“ Ergens merkte u dat u wel in de maling genomen werd door mij maar uw hersenen hadden nog een beetje last van stereotype denken en u kon niet zo snel schakelen. U ging er liever nog even serieus op in. “ Nee maar luister….. alle gehandicapten reizen toch altijd met een begeleider? Dat hoort toch zoals je gehandicapt bent, ongeacht welke handicap je hebt?”

Even luisterde ik naar de halte omroep. Deze bepaalde immers hoeveel tijd ik kon steken in mijn reactie.    Het werd een geduldig praatje over diverse handicaps en blinden/slechtzienden in het bijzonder, een praatje over vaardigheden en zelfstandigheid, een praatje over assistentie honden en de blindengeleidehond in het bijzonder. . . U vond het allemaal beren interessant. U had wel vaker honden in de bus gehad op andere lijnen. Een persoon in een rolstoel was nog nooit voorgekomen in uw carrière als buschauffeur. 

U vroeg waar ik eruit moest. “Wandelbos Groenendaal meneer.”  Omdat we er al bijna waren drukte ik op het knopje.  Verrast en verbaast reageerde u “hè, hoe heeft u dat nou gedaan? Ik heb uw hond helemaal niet op zien springen naar het knopje?” “Ik heb zelf op het knopje gedrukt meneer.”  De deur ging open en Nike loodst mij door de deur naar buiten. . “Heel fascinerend dit! Heel fascinerend, riep u mij achterna!” 

Vandaag zag u heel bewust voor het eerst een gehandicapte, zonder begeleider maar met een hond die visueel gehandicapte kon ook nog eens ‘zelf’ op het knopje kon drukken.  Er ging een wereld voor u open!

Daar neemt u vast vanavond een flinke borrel op. 

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam