Niet welkom

Is het u wel eens overkomen dat u ergens niet in mocht? Terwijl u niets vermoedend binnenstapte en u zich gewoon netjes gedroeg en netjes voornemens was om de geboden dienst te betalen. 

U zag mij binnenkomen en vroeg of u mij van dienst kon zijn. Ik vertelde wat ik graag van u zou willen. “ Ja euhm  dat kan maar uw hond mag hier niet naar binnen.” Ik sloeg verbaast mijn hand voor mijn mond. “Waarom? Hoezo niet, vroeg ik?” “Honden mogen hier niet naar binnen”, herhaalde u. ”U kunt uw hond buiten aan de haak vast zetten.” “Ohh nee in geen honderd jaar.” “Mijn hond is een hulphond en die gaat altijd met mij mee. Zonder hond kom ik zelf niet over straat. Mijn hond moet mij daarbij helpen. In Nederland kennen wij het VN verdrag waarin staat dat hulphonden in openbare gelegenheden mogen komen en u bent een openbare gelegenheid.”  “Ja maar…. “ begon u uw verweer, enigsins onzeker omdat u merkte dat ik boos was.  “Uw hond bijt en is agressief.” “Andere mensen in de zaak lopen weg of komen niet binnen omdat ze bang zijn van uw hond.” 

Ik keek van de goedheid zelve aan mijn linkerkant die er maar bij was gaan liggen slapen naar de vrouw die mij te woord stond en via haar schouder naar de rest van de helemaal lege zaak. Geen klant te bekennen. “Uw hond stinkt mevrouw, het is niet hygienisch” 

Ik keek u aan en liet een stilte vallen van een paar seconden.

“Dus u weigert mij in uw zaak!?” Dan ga ik maar weer, dan ga ik aangifte doen bij de politie!” Ik draaide me om en liep in de richting van de deur

U schrok van mijn resolute houding. “Ik weiger u niet mevrouw”, deed u een verwoede poging. Ik zeg alleen dat u uw hond buiten aan de haak kan neer zetten.” 

“U weigert mij wel” begon ik nogmaals uit te leggen. “U vraagt iemand in een rolstoel toch ook niet de rolstoel buiten te parkeren en de rest maar gewoon te gaan lopen?” Ik was de discussie zat en liep naar buiten, tot, als een duveltje uit een doosje ineens een collega van u uit de couliesen kwam.  “Komt u binnen mevrouw en gaat u zitten. Heel erg sorry voor wat mijn collega net allemaal zei. Gaat u vooral geen aangifte doen! Mijn collega gaat u zo meteen gewoon helpen en uw hond heeft de primeur om als eerste hulphond in onze winkel te mogen zijn.” 

Terwijl de stoom langzaam uit mijn oren verdampte ging ik zitten en liet de situatie eventjes bezinken. Schoorvoetend kwam u op mij af. U was net vakkundig door uw collega op uw plek gezet. Nu moest u mij wel helpen. Mijn hond had zichzelf buiten de looproute eens lekker in elkaar genesteld. 

U hield hem strak in gaten en probeerde met bezwerende woorden mijn hond in slaap te houden “ Jij slaapt, jij bent lief….. jij slaapt, jij bent lief….” 

En jij, dacht ik….. doet zoiets hopelijk niet nog een keer!

Dit bericht is geplaatst in Geen categorie. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Protected by WP Anti Spam