Goed bedoelde overbezorgdheid

Dit keer weer eens een blog over u. Het blijft mij verbazen hoe u conclusies trekt die te maken hebben met mijn visuele beperking. 

Er is een theorie die zegt dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Je krijgt hoofdpijn van stress, buikpijn van angst enzovoorts. 

Het zal velen van u niet ontgaan zijn dat mijn ogen het afgelopen jaar hard achteruit zijn gehold. Feitelijk komt dit door een onjuiste inschatting van de oogarts en te lichte medicatie tot gevolg. Om frustratie aan ons beide kanten te voorkomen sprak ik openlijk over de achteruitgang van mijn ogen. Het leverde mooie gesprekken op met velen van u waaruit ook bleek hoe u het hebben van een beperking zou ervaren als u in mijn schoenen stond. 

Te neergeslagen luisterde u naar mijn verhaal over mijn ogen. Het greep u aan, dat was duidelijk te horen aan uw ingetogen stem. “Ik vind het zo erg voor u”, zei u. “Des te minder u ziet, hoe minder u kunt lopen……” 

Enig zins verbaast hoorde ik uw redenatie aan. Ik moest hem ook even 2 keer voor mezelf herhalen.  Hoe minder ik zie hoe minder ik kan lopen? Ik begreep dat u hiermee een stukje persoonlijke angst uitsprak en ik zocht naar een passende positieve reactie. “Eerlijk gezegd kom ik alleen maar verder nu ik steeds minder ben gaan zien. Naast mij loopt mijn persoonlijke Porsche. Mijn wandelkuiten zijn het best onderhouden na de komst van mijn blindengeleidehond. Ik draai het liever om. Ik kan niet minder maar juist meer” 

In een andere situatie werden uw zorgen om mijn verslechterende zicht vanuit een andere invalshoek geuit. “Jeetje joh, je doet echt veel te veel werk! Geen wonder dat je ogen zo achteruit gaan! Het is belangrijker dat je meer thuis blijft. Dan gaat de achteruitgang ook niet zo hard!” 

Ontroerd door uw betrokkenheid en verbaast over uw redenatie liet ik ook deze opmerking op mij inwerken. Ik, die er een dagtaak van maak om de maatschappij te leren dat het hebben van een beperking geen handicap hoeft te zijn omdat we allemaal gelijk zijn, zou meer thuis moeten blijven want anders….. versnelt het proces wat leidt tot blindheid. 

Werken aan het najagen van mijn missie maakt mij volwaardig voelend mens.

Thuis blijven voelt als blind en gehandicapt.

Waar zou u voor kiezen?