Domie Vertelt

“Jou vrienden zijn ook mijn vrienden”, redeneert mijn geleidehond Nike. Maar er is 1 persoon die daar voor Nike met kop en schouders bovenuit steekt. Namelijk tante Bets. Tante Bets is zijn tante niet, maar tante Bets heeft besloten dat zij voor hem een tante is.  Sommige dingen voelen zo en tenslotte is het leeftijdsverschil meer dan 50 jaar.

Tante Bets en Nike delen dezelfde passie. De passie voor pluche. Bets is kieskeurig. De pluche figuur moet vooral groot en bijzonder zijn. Een eenvoudige beer komt er niet zo snel meer in. Nike is iets minder kieskeurig. Nike bombardeert de knuffel, welke met het meeste enthousiasme voor zijn neus gehouden is, tot zijn favoriet.

Voor Nike bestaat er geen groter feest dan een bezoek afleggen aan het huis van tante Bets.  Haastig wurmt hij zich bij de deur naar binnen. Uit voorzorg heeft tante Bets haar mooiste pluche uit haar collectie veilig opgeborgen. De andere helft staat verspreid over haar woonkamer. Nike begroet haar en rent een rondje langs al het moois. Bij de koffie gaat hij liggen. Hij kijkt zijn ogen uit. Hij weet het goed. Hij mag en zal ook nergens aankomen. Dat heeft tante Bets hem zo geleerd.

Ieder bezoek aan tante Bets eindigt in een uurtje winkelen. Pluche winkelen! Eerst een kadootje voor Nike. “Pluche heeft hij al genoeg hoor tante Bets! Hij mag een hondenspeeltje krijgen, zeg ik.” Zorgvuldig legt zij in de winkel 3 speeltjes voor zijn neus. Nike kan niet kiezen. Nike mag niet kiezen. Tenslotte is hij  aan het werk. Terwijl hij alle moeite doet het tafereel te negeren kies ik een flostouw voor hem uit.

In de volgende winkel kon tante Bets een pluche Dino aan haar collectie toevoegen. Nike slaat het tafereel gaande. “Stom vrouwtje ook met haar flostouw ideeen!”

Als ik Nike naar de kassa  navigeer  staan we plotseling in een zijpad stil. Tante Bets komt bij ons staan. Een hele bak vol pluche knuffels. Terwijl wij de prijs, kwaliteit en bijzonderheid bespreken kan Nike zijn passie niet langer negeren. Heel voorzichtig trekt hij halverwege de mand een knuffeltje door de spijlen heen.

Voor ik een paar  vermanende woorden kan uitspreken roept tante Bets “Nou lieve schat, wij begrijpen elkaar hoor! Jij wilt ook een knuffeltje kopen! Geef dat flostouw maar aan je huisbroer. ”

Eenmaal thuis kruipt Nike direct doodmoe in zijn mand. Al die indrukken vraagt om mooie pluche dromen.

Het is een mooie  maar bewolkte dag. Ik word inmiddels alweer een jaar vergezeld door mijn geleidehond Nike als u toch wat van het hart moet.

“Je hond ruikt. Andere klanten hebben daar last van. “

Ik was totaal verbaast omdat ik dit nooit eerder had gehoord. Ik dacht  aan de vele mensen die vermoedelijk uit sociaal wenselijk gedrag angstvallig door hun mond hadden geademd tijdens 3 uur durende vergaderingen omdat zij niets hierover hadden durven melden. Thuis besloot ik mijn bezoek te onderwerpen aan de vraag wat zij roken bij binnenkomst na een regenbui maar ook daar werd ik niets wijzer van. Tot slot wroette de dierenarts tijdens een regenbuitje haar neus eens onbeschaamd in de  vacht en oksels van mijn geleidehond maar ook zij kon geen geurspoor ontdekken.

Omdat ik de vervelendste niet wilde zijn besloot ik in de dagen erna een oplossing voor uw probleem te bedenken. Een luchtverfrisser zou het moeten zijn! Na verificatie bij de dierenarts en de school van Nike besloot ik er 1 aan u te overhandigen.

Drie standen citroengeur zouden de geur van mijn hond moeten verdrijven uit uw kamer. Daarnaast propte ik nog een handdoek en een badjas van mijn hond in mijn tas. Welke ik alleen zou gaan gebruiken als bleek dat de luchtverfrisser niet afdoende de geur van mijn hond zou verdrijven.

Laaiend enthousiast over mijn oplossingsgerichtheid zette u de luchtverfrisser meteen goed open. U was blij dat ik daarnaast de badjas van mijn hond mee had want de geur zou anders door de verfrisser heen gedrongen zijn.

Een week later leek uw mening over de geur van mijn hond opgefrist te zijn. De citroenen in de luchtverfrisser hadden hun werk goed gedaan. U wilde de luchtverfrisser tijdens mijn bezoek gerust aan doen hoor maar enkel als blijk van waardering omdat u deze van mij cadeau had gekregen. Uiteindelijk besloot u dat de verfrisser niet te gebruiken ondanks de hoge luchtvochtigheid van de herfst.

Nog een week later wilde u mij de luchtverfrisser teruggeven. Deze was niet meer nodig. Zo verbaast als ik was over uw plotselinge mening over de lichaamsgeur van mijn hond, zo verbaasd was ik nu dat het hele probleem 3 weken later opgeklaard was.

Ik bedankte voor uw aanbod en wilde de luchtverfrisser niet meer terug. Het zou maar zo kunnen gebeuren dat uw geur haartjes in uw neus door onvoorziene omstandigheden weer op hol zouden kunnen slaan. Dan heeft u de door citroenen aangedreven luchtverfrisser direct binnen handbereik.

En mijn hond? Die is blij dat de citroenengeur weer uit het kamertje opgetrokken is. Het zal wel met de herfst en het natte weer te maken hebben maar het rook er de laatste tijd daarbinnen toch wel erg vreemd. Blij dat u er na drie weken wat aan gedaan heeft!

Ik dacht nog wel dat uw inspiratie tot het beschrijven van mijn hond(en) zo langzamerhand wel een beetje was opgedroogd. Maar nee!

Op een mooie ochtend liep ik met mijn beide honden richting het bos. U liep achter mij met 2 kleuters, welke een sprintje wilde inzetten om mijn honden te willen aaien. “Jongens, kom eens terug! Deze honden mag je niet aaien!” De kleuters stopten met rennen en u vervolgde uw verhaal;

 “Dit zijn ‘labradoe’ honden jongens! Die mag je niet aaien.”  “Netjes meneer”, dacht ik, en u vervolgde uw verhaal.

“Deze mevrouw leidt deze 2 honden op tot ‘labradoe’ hond. Als deze honden klaar zijn met school dan mogen ze helemaal zelf een beroep kiezen.”    

Uw gedachte dat ik mijn hond nog aan het opleiden ben heb ik vaker gehoord maar dat de hond na de opleiding onderworpen wordt aan een beroepentest en daarbij een eigen visie kenbaar mag maken, is nieuw voor mij. In dat geval heeft mijn waakse huishond wellicht daardoor zijn roeping als Bumper de politiehond misgelopen!

U vervolgde uw verhaal…”Na school kan een hond bijvoorbeeld kiezen om blindengeleidehond te worden.”  Kennelijk zag u de beugel van Nike wat u op blindengeleidehond bracht.  Blij verrast dacht ik dat uw verhaal nu wel de goede kant op zou gaan.

  “Wat is dat pappa, een blindengeleidehond?”

 “Een blindengeleidehond is een ‘labradoe’ hond die mensen die blind zijn helpt met aan en uit kleden. Dat kunnen deze mensen tenslotte zelf niet zien!”

 “Links Nike.” Jammer genoeg scheidden onze wegen.  Verderop stond ik stil en nam de tijd om mijn beide ‘labradoe’ honden eens flink te knuffelen. Mijn linker ‘labradoe’ hond heeft zijn passie toch echt gevonden als blindengeleidehond en in het geleide werk door het omzeilen van obstakels op straat. Mijn rechter hond is in zijn jonge jaren opgeleid tot gehoorzame hond die na zijn pensionering werd gedwongen om door ouderdomskwalen vrijwilligerswerk als ADL-hond te gaan verrichten.

Word ik dan toch geholpen met aan en uitkleden? Nee, ADL staat in dit geval voor snuffelen en knuffelen ‘Aan De Lijn’ 

Nike is bijzonder creatief.

Welnee, ik hoor u al denken, niet in de vorm van kunstzinnigheid. Wel heeft hij een creatief oplossend vermogen.

Het zoeken naar oplossingen in het straatbeeld is een groot onderdeel van Nike zijn werk. Ik laat me graag door hem verrassen. Zolang de oplossing maar veilig blijft geniet ik van Nike zijn creativiteit.

Het is een mooie dag. Op het kleinste pleintje in ons dorp hebben alle 4 de horecazaken besloten om klanten te lokken door hun terrassen uit te zetten. Overal staan tafeltjes, stoeltjes plantenbakken, prullenbakken, omheind met fietsen van klanten. Even een fractie hield Nike zijn pas in om de boel te overzien. “Ga door Nike, zoek het rechts” Nike zette zijn vaart weer in en besloot zigzaggend een poging te doen om over het plein te komen. Na 4 tafeltjes was hij het overzicht kwijt. Hij tikte met zijn neus een stoel aan en keek me aan. “Ga zitten vrouwtje, dat is makkelijker dan de weg zoeken”, leek hij te zeggen. De slimmerd! Maar nee, we moesten toch echt door naar huis.

Een paar weken later…

Mijn man en huishond Paco liepen voor ons. Ik zag hen uitwijken, de straat op. Nike liep stoïcijns rechtdoor. Oké hij bedenkt duidelijk een eigen oplossing voor het obstakel op de stoep, dacht ik. Prima dat hij zich niet zomaar door mijn mans ideeën laat leiden. Wat ik uiteraard niet had gezien was dat u het Nike een tandje moeilijker had gemaakt. Zonder woorden had u contact gezocht met Nike. En Nike was wel voorstander van wat aandacht van beslist aardige mannen. Ineens werd het donker en liepen we schuin omhoog. “Hee ventje wou je mee verhuizen? “

“Shit, ik sta in een verhuiswagen?”  “Je wou toch niet verhuizen Nike? Of koos je door mee willen rijden voor de kortste, snelste weg? “Zonder aandacht aan u te schenken verzocht ik Nike toch maar voor het bedenken van een andere oplossing.

Afgelopen weekend verbleven Nike en ik, manlief en huishond op een vakantiepark. De eerste avond liepen wij een verkennende ronde over het park in het pikke donker. Nike had een ontgroening bedacht. ‘Limbo dansen’…. Met de gesloten slagboom…” Nou nee Nike die les sla ik liever over. We lopen even een stukje terug. Bedenk maar een nieuwe oplossing.

Gelukkig is Nike niet voor 1 gat te vangen en liep hij er daarna keurig omheen om vervolgens ook iedere drempel in de weg op het park keurig netjes aan te geven.

Knappe kerel!

Heeft u ook weleens zo’n dag dat de aantrekkingskracht van het bed groter was dan uw weerstand ertegen. De wet van Murphy bepaalde dat alles op de grond moest belanden, zelfs de navigatie de weg niet wist en de koffie niet aan te slepen was?

Wist u dat zelfs mijn hond af en toe overvallen wordt door dit soort dagen?  Nog moe van het spelen en werken van de dagen ervoor valt soms zomaar ineens zijn navigatietalent in het water.  Soms komt hij er gewoon even niet zo snel op, wat links is of rechts. Die slaat hij dan maar even over. Na 4 keer hetzelfde commando begon het weer te dagen. “Oh wacht….  die links…. Ja die! “

Onlangs liepen we onze wekelijkse route naar de fysiotherapie. Winkelstraat oversteken, woonerf door, straat oversteken en nog een woonerf over.  Hij heeft de route al minstens 40 keer gelopen en aan de omstandigheden niets veranderd. Met de flat waar de fysiotherapie in huist in het vizier moesten we nog 1 woonerf over.  Ineens stond Nike stil, keek me aan en draait me met een ferme bocht naar rechts.  Vreemd, met mijn beetje restvisus had ik geen grote obstakels waargenomen. Hij zal wel meer gezien hebben dan ik. Rechtdoor konden we blijkbaar niet.  In mijn gedachten resette ik mijn route en zocht een andere manier om toch naar de overkant van het woonerf te kunnen komen.  Nike sloeg een paadje in naar rechts.  Vanaf daar zou ik hem verder navigeren.  Op deze route allemaal stoepjes, paaltjes en parkeerbanden. Na 20 meter besloot Nike dat ook deze kant op niet kon en weer werd ik met een ferme zwaai teruggedraaid richting het punt waar we gestrand waren.

Nog voor ik zelf een alternatief kon bedenken besloot Nike tot de enige overgebleven mogelijkheid…. Naar huis, terug in de mand.

“Hee wacht, dat is niet de bedoeling! We kunnen toch niet terug naar huis? Ik heb straks een afspraak!” Ik keek op mijn horloge en zei, “We hebben nog wel even tijd voor een paar paadjes van het bos. Ga je mee? Gaan we even naar het bos? “

Nike liet dat zich geen 2 keer zeggen. Draaide resoluut weer om richting woonerf en stak het punt waar hij 5 minuten daarvoor echt niet meer wist hoe het verder moest, probleemloos over.

“Smiecht!  Ik ben blij dat je navigatie het weer doet! “

U dacht, u wilde eens een gooi doen naar de Domie vertelt de originaliteitsprijs 2017. Wij ontmoetten elkaar in het bos. Uw hond en mijn hond besloten een tijdelijke vriendschap te sluiten en samen tikkertje te spelen. De bel om de halsband van Nike was voor u de eerste aanleiding voor het stellen van wat interesse vragen. U bent beslist niet de eerste die de grap maakt dat de kerstman wel erg vroeg in het land is, bij het horen van het gerinkel van het belletje.

“Het is mijn blindengeleidehond mevrouw”, antwoord ik vriendelijk. “Maar nu is hij vrij en is hij gewoon een hond die zijn energie even kwijt wil.” Zwijgend sloegen wij het spel even gaande.

Zoals ik inmiddels van u gewend ben weet ik dat uw hersenen overuren draaien om het fenomeen ‘blindengeleidehond’ een plek te geven. “Werkt hij de hele dag mevrouw?” “Nee hoor, antwoordde ik lachend, hij werkt gemiddeld 2 uur per dag. De ene dag meer, de andere dag wat minder.”

Hè lekker, een dagje met standaardvragen, dacht ik. Maar…. Ik had te vroeg gejuicht!

“Huurt u zo’n hond dan, als u hem maar 2 uur per dag gebruikt? Of werkt u juist andersom en verhuurt u de hond als u hem de andere 22 uur op de dag niet meer nodig hebt? “

Een fractie van tijd draaiden ook mijn hersenen overuren. De hond waarmee Nike speelde was toch echt uw hond. U huurde uw hond toch ook niet even in omdat u wil uitwaaien in het bos om hem vervolgens terug te brengen naar het verhuurbedrijf genaamd ‘Fokker’ of ‘Asiel.’  En dat dan ook nog eens driemaal daags? Misschien verbaasde dat mij nog het meest. Dat bij u als mede hondeneigenaar zo’n huur en verhuur gedachte opkwam.

Ik haalde diep adem en besloot toch u uit te leggen hoe kostbaar het is om blindengeleidehond te mogen worden. En dat Nike en ik zorgvuldig bij elkaar zijn uitgezocht. Alleen de optimale match zou voor optimale veiligheid kunnen zorgen.

“Maar”, vervolgde ik. “Misschien voor u zelf een gat in de markt om uw huishond naast de drie uitlaat rondes op de dag aan andere hondenliefhebbers te verhuren? ““Leuk voor de hond, komt ie nog eens ergens, lekker veel buiten, keus uit vele leuke bazen en bazinnen. Een gat in de markt en het levert u leuke bijverdiensten op.”

“Oh nee geen sprake van,” antwoordde u lachend. “Ik kan zolang niet zonder mijn lieverd.”

Mooi zo, dan zijn we het daarover eens! Een fijne dag nog,” antwoordde ik

Ik draaide me om en liep door. Wat kunnen mensen toch vanuit bijzondere gedachten vragen stellen!

Bij het uitlaatgebied aangekomen stap ik uit de bus en daar waar het veilig is doe ik Nike het tuig uit. Even mag hij lekker vrij zijn. De ronde die ik loop is vrij simpel. Het is een heel groot gebied. Maar als heuse visueel gehandicapte oriënteer ik mij op de verschillende ondergronden van de paden en weet ik ongeveer waar deze paden te vinden zijn. Het ene pad is zand of fijne kiezels, het andere pad is strak asfalt. De drukke weg en Spotters Hill zijn andere oriëntatiepunten.

Bij de grote vijver midden in het gebied sta ik even stil. Het is de plek voor sociale contacten voor mens en hond. Nike heeft zijn vrienden al gevonden. Wie het hardste kan!
Terwijl ik aan kwam lopen stond u mij te observeren. “Hoe doet ze dat toch…..ging er door uw gedachten….. blind…. Zo groot gebied…. Oke die hond heeft een bel….. maar hoe weet ze waar ze lopen moet….???”

Het bleef aan u knagen en dus besloot u bij mij te gaan staan en mij uw brandende vraag te stellen.
“U kunt hier helemaal niet lopen” zei u. Ik keek u aan alsof al het water, uit de vijver voor ons, via uw neus uw oren verliet. Na een paar seconden besloot ik te reageren; “Hoezo kan ik hier niet lopen? Ik heb nergens een afzetting gezien? “
“Ja maar u bent blind….”stamelde u uit…”Dan kunt u hier helemaal niet lopen!”
Ik keek naar mijn voeten en verzette ze een paar passen heen en weer.
“Mijn benen doen het prima meneer, het lopen gaat me goed af. Het zijn slechts mijn ogen die het niet zo goed doen.” Ik keek op en lachte u geruststellend toe. U lachte terug, u had mijn boodschap begrepen.
“Maar mevrouw, verdwaald u dan hier nooit?” Ah kijk, dacht ik, daar komt de aap uit de mouw. U wilde helemaal geen lompe opmerking maken, u was uitsluitend bezorgd. Dat vind ik best aardig van u!
“Oh ja hoor”, begon ik mijn verhaal. Verdwalen is mijn grootste kwaliteit! Wil je echt grondig verdwalen dan moet je naar een groot gebied als dit. Vele paden hebben verschillende ondergronden maar je hoeft maar even te kletsen of met je gedachten er niet bij te zijn en je mist een afslag of een pad.” “Bingo!” Ik lachte… “Oohh….”stamelde u uit. U maakte zich al zo’n zorgen maar dat het ook werkelijk gebeurt nam uw zorgen niet bepaald weg. “En…. Maar…. Wat doet u dan? Dwaalt u dan hele dagen rond?”
Ik lachte, “Nee hoor, dan bel ik mijn man op. Hij vraagt dan wat ik als laatste heb gezien.” “In dat geval antwoord ik dat ik als laatste bij de vijver een man zag die mij zei dat ik hier niet kon lopen…” U begreep mijn boodschap en reageerde nonverbaal.

“Maar als u het niet erg vindt”….zei ik. “ Ik dwaal nog even verder! Ik ben hier nog maar net en voor mijn hond is dwalen rond de vijver beslist niet ver genoeg.”

Kent u dat gevoel, dat  u liever ergens een straatje om gaat? Dat een bepaalde plek een soort van unheimisch gevoel geeft? Bij ons in het dorp is zo’n straat. En nu moet ik fluisterend bekennen dat dit verhaal niet over mij gaat maar over mijn allerliefste geleidehond. Vergeeft u hem, hij is nog jong. Hij gelooft nog in spoken!

Iedere dag neem ik het stoepje. Van en naar de bus, de brievenbus, het uitlaatveld enz. Nee we kunnen niet naar de overkant want daar is uitsluitend gras.

Iedere wandeling over die bewuste stoep staat Nike resoluut stil, kijkt me aan, zwaait me met een ferme bocht naar rechts richting stoeprand. “Vooraan links, zoek de stoep links” Het wordt zo langzamerhand een gewoonte…… om niets!

Natuurlijk moet ik door mijn slechtziendheid mijn hond vertrouwen. Dat ik geen obstakel zie, dat is normaal. Daarom werkt Nike ook voor mij. Ik besloot een onderzoek te doen naar het stoep spook. Als goede roedelleider is het immers mijn taak om gevaren te verjagen!

Op een avond gaf ik Nike een wandeling vrijaf. Nike aan de riem in de ene hand, taststok in de andere hand. Nike was vrij en liep mee zonder ergens voor uit te wijken. Geen spook te bekennen!

De volgende dag in tuig werd ik weer resoluut via de straat 1 meter verderop terug op de stoep gezet. Mijn man en ik keken elkaar onderzoekend aan. Het spook is dus 2 meter hoog, 1 meter breed en 1 meter dik. Anders zou Nike niet deze manier van omlopen kiezen.

Er zat niets anders op dan de goede ogen van mijn man in te zetten. Hij onderzocht microscopisch de stoeptegels van het stoepspook. Alles normaal van kleur, vorm, formaat. Niets stak uit, geen hoogte obstakel, en de stoep  normaal 2 meters breed.

Spoed overleg bracht ons op het idee om Nike te laten zien dat mijn man het spook eigenhandig zou verjagen. Met huishond Paco in de hand liep mijn man brullend en met zijn armen maaiend voor ons uit.

Nike vond het geweldig! Paul is zijn held!  Kwispelend vrolijk door de gekke baas liep Nike achter hem aan. Uniform wel aan maar ik  hield alleen de riem vast. Nike leek het stoep spook helemaal vergeten.

“Je bent een held”, en ik zoende mijn man.

Het microscopisch onderzoek en het bulderend verjagen van het spook door onze huisheld ten spijt….

Daar was hij vandaag weer….. kiekeBOEHH! ……..

“Vooraan links, zoek de stoep…….”